בנימין זאב הערצל
 | |||||
| געבורט |
2 מאי 1860 Q253094, עסטרייכער אימפעריע  | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| טויט |
3 יולי 1904 (אלט 44) עסטרייך | ||||
| מדינה |
אונגארן | ||||
| קבורה ארט |
הר הרצל | ||||
| לערנארט |
ווינער אוניווערסיטעט | ||||
| באשעפטיגונג |
זשורנאליסט, אדוואקאט, שרייבער, פאליטיקער, דראמאטורג, ליטעראַטור-קריטיק | ||||
| |||||
| חתימה |
 | ||||
  | |||||
בנימין זאב תאודור הערצל ( אויף דויטש:: Theodor Herzl ; אונגאַריש : Herzl Tivadar ; י. באייר ה'תר''כ, 2טן מיי 1860 - כ"ט תמוז ה'תרס"ד, 3טן יולי 1904 ) איז געווען א זשורנאליסט, דזשוריסט, שרייבער, יידישער דראמאטורג און שטאַטסמאַן ; דער אנטוויקלער פון דער געדאַנק פון פאליטישן ציוניזם און דער גרינדער פון ציוניזם אלס א נאציאנאלע -פאליטישע באוועגונג אינסטיטוציעזירט אין דער ציוניסטישער באוועגונג, און שפעטער אין דער יידישער ציבור אינעם ישוב אין ארץ ישראל און איבער דער וועלט, ווי אויך אין ליטעראטור., שעפֿערישקייט און פאָרשונג. צוליב זײַן ציוניסטישער ווערק ווערט הערצל אפטמאל גערופן "דער פארזעהר פֿון דער מדינה".
זינט דעם ערשטן ציוניסטישן קאָנגרעס פארזאמלונג אין 1897, אָנגעפירט דורך הערצל, איז די ציוניסטישע באַוועגונג געוואָרן אַ פּאָליטישע און פּראַקטישע באַוועגונג, דינאַמיש און באַדייטנד. הערצלס געדאַנקען האָבן געפֿונען אַן אָפּקלאַנג צווישן טיילן פֿון אייראָפּעיִשן ייִדנטום, בפֿרט מזרח. טראץ זיינע דיפלאמאטישע דורכפאלן איז אים געלונגען צו בויען א נאציאנאלע יידישע קהילה אין פארם פון די אינסטיטוציעס פון דער ציוניסטישער באוועגונג, וועלכע זענען געווען דער יסוד פארן אויפשטעל פון מדינת ישראל. [5]
ביאגראפיע
[רעדאַקטירן | רעדאַקטירן קוואַלטעקסט]זײן פאמיליע
[רעדאַקטירן | רעדאַקטירן קוואַלטעקסט]
זעט דעם הויפּט אַרטיקל – משפחת הרצל
הערצל איז געבוירן געוואָרן אין דער שטאָט פּעסט (איצט טייל פון בודאַפּעשט ), די הויפטשטאט פון די אונגערישע קעניגרייך וועלכע איז דאן געווען א טייל פון דער עסטרייכישער אימפעריע . זײנע פאמיליע מיטגלידער, זענען געװען א טײל פון דער אלגעמײנער געזעלשאפט. זיין פאטער, יעקב הערצל, איז געווען אַ מיטגליד פון אַ משפּחה וואָס איר אפשטאם איז פון שלעזיע, באָהעמיאַ און מאָראַוויאַ. אנהייב פונעם 18טן יארהונדערט האט זיך די פאמיליע אריבערגעצויגן אויף דרום און זיך באזעצט אין בעלגראד און מיט 20 יאר שפעטער איז זי אריבער קיין זעמלין. [6] [7] אין זעמלין האט הערצל'ס זיידע, שמעון לייב הערצל ( ה'תרצ"ה - ה'תרצ"ט ), געדינט אלס שמש אין די בית הכנסת פון דער ספרדישער קהילה אין שטאט, אין דער צייט ווען רבי יהודה שלמה אלקלעי, איינער פון די פאראויסזאגער פון ציוניזם, האט דארט געדינט אלס רב. [8] [9] אין 1856 איז יעקב הערצל אריבערגעפארן קיין בודאפעסט. [10]
הערצלס מוטער, ערנעסטינע, דזשינעט נאנט פון די דיאמנט פאמיליע ( 1836, פשט - 1911, ווין ) איז געווען די טאכטער פון א געבילדעטער אשכנזישער פאמיליע וואס איז אויסגעמישט מיט דייטשישער קולטור און ליטעראטור. אין 18טן יארהונדערט האט איר משפחה אימיגרירט קיין אונגארן פון מאראוויע און סלאוואקיי. [11]
הערצלס עלטערן האבן חתונה געהאט אין 1857. [11] יעקבֿ הערצל האָט געעפֿנט אַן אייגענעם געשעפֿט אין בודאַפּעשט, און נאָך זײַן חתונה מיט דזשינעט, האָט זײַן געשעפֿט גיך געבליט און ער האָט זיך אויך פֿאַרברייטערט אינעם געביט פֿון באַנקירונג. [10] ער האט א צײט געדינט, אלס פארװאלטער פון ״באנק פון אונגארן״, אויך האט ער זיך פארנומען מיטן האנדלעןן מיט װאלד־בײמער . די משפּחה איז געווען רייך, ביז דער עקאָנאָמישער קריזיס אין לאַנד, וואָס האט אויסגעבראָכן אין 1873, ווען ער האָט פארלוירן זיין פארמעגן. נאך געציילטע יאָרן, איז ער צוריק געווארן אַ רייַכער מענטש. [12] יעקבֿ און דזשינעט הערצל האָבן געהאַלטן געטרײַשאַפֿט צו דער טראַדיציע: זיי פלעגן באַזוכן דעם גרויסן שול פֿון בודאַפּעשט אין די ימים־טובֿים, אָנגעצינדן שבת־ליכט און קידוש געמאכט אויף ווײַן אום שבת. [13] אין דער משפּחה האָט מען גערעדט דײַטש און אונגאַריש, און זיך אויך באנוצט מיט א העברעיִש און ייִדיש וואָקאַבולאַר, [ מקור דארף ]</link></link> וואָס איז געווען איינגעפירט אין דער ייִדישער סביבה און ביי רעליגיעזע צערעמאָניעס. אין 1867, אלס א טייל פון דער קאנסטיטוציע, האבן אידן אין לאנד באקומען דעפאקטו גלייכע רעכטן . עס איז געווען באגלייט מיט דער דערוואַרטונג פון דער אונגארישער פירערשאפט אז די לאנד'ס אידן, וועלכע זענען אויפגעוואקסן אויף די קניען פון דער דייטשער שפראך און קולטור, וועלן זיך פארבינדן מיט דער מעדיאנער קולטור און אונגארישן נאציאנאליזם .