לויבן
לויבן אדער ווי מ'רופט איר ביי אידן שבח והודיה איז אן אינטעגראלער טייל פון מענטשליכקייט, און איבערהויפט רעליגיע, דער שוואכערער פארעם דערפון איז הכרת הטוב צו מאכן שפירן אן אנדערן אז טאמער טוט ער א טובה איז ער אנערקענט. אין רעליגיע איז דאס דער יסוד און גאנצער עבודת ה' וואס אלע מצוות און מנהגים און סטרוקטאר איז אויסגעשטעלט צו זיך איבערגעבן מיט דאנקבארקייט דורך מעשים און געזאנג אלס הכרת הטוב פאר אונזער באשאפונג און עקזיסטענץ וואס רעליגיע זאגט אז איינער עפעס א העכערע כוח אין לבוש פון א נאמען וואס הייסט גאט האט דאס אונז באשאפן מיטן ציל מיר זאלן אים דינען מיט לויב.
אין פראקטישן טאג טעגליכען מאדערענעם באנוץ איז לויב דער אקט פון מאכן פאזעיטיווע ארויסזאגן איבער אן אנדערן מענטש, אביעקט, אדער אידעע, צו פובליקלי אדער אפילו פריוואט.
לויב איז אויסגעשטעלט מיטן און נאכן קאנטראסט פון קריטיק, אוואו אן אנער איז אפגעשפעט מיט אויסשלוסליכע נעגעאטיווע ארויסזאגן קעגן אים, כאטשיג עס מוז נישט זיין טעכניש גערעכט.
רוב מענטשען זענען עמפינדליך און ענטעפערנדיג צו לויב און וועלן פארמערן זייער זעלבס-שטארקייט אדער קאנפידענץ אויב די ריכטיגע צאל לויב איז אים געשאנקן. -- אין פאקט געוויסע סייקאלאזשיקל טעאריעס האלטן אז דעם מענטש'ס לעבן איז אויסשלוסליך בלויז געטריבן אין גרויסן טייל בלויז צוליב זיינע פריווען און גלייבן אז ער וועט נאך האבן לויב אינעם עתיד פון זיינע אקטן.
אבער א געוויסע טייל מיעוט זענען טאטאל נישט בארירט פון לויב כלפי זיי צו ווייל זיי זענען בטבע קאלט און פארשלאפן דורך אויטיזם אדער אנדערע מענטאלישע פראבלעמן.
די ספר תהלים איז א גרויסע קאלעקציע פון לויב דורך הימנעס און פאמעם'ס וואס לויבן גאט.
די אידן הייסן אזוי מלשון הודיה וואס דאס איז לויבן אין יידיש.