יחיאל האפער
|
דער אַרטיקל איז אַ יתום, ווייל ווייניק אָדער קיין אַרטיקלען פאַרבינדן צו אים. זייט אַזוי גוט שאַפט לינקען צו דעם בלאַט פון אַרטיקלען וואָס האָבן אַ שייכות; ס׳איז פאַראַן פאָרשלאָגן. |
יחיאל האפֿער (ה'תרס"ו (1906) ווארשע, פוילן - ה'תשל"ב (1972) יפו, ישראל), א יידישער שרייבער און דיכטער.
ער איז מחונך געווארן אין רעליגיעזע אינסטיטוציעס, און אין יארן ארום האט ער ערהאלטן אויך אַן אלגעמיינע ערציהונג. ער האט געלערנט דאקטעריי אין ווארשע, אבער אין פאקט האט ער זיך נישט באטאן מיט דאקטעריי. ער האט געארבעט אין א מעדיצינישן קליניק אויף גייסטלעכע קרענק און שפעטער איז ער געווארן איר דירעקטאר.
בשעת דער צווייטער וועלט קריג איז ער אנטלאפן קיין סאוועטן פארבאנד און געווארן פארשיקט אין אן ארבעט-לאגער אין דעם ווייטן צפון ביז נאך דער מלחמה און האט זיך צוריק געקערט קיין פוילן. אין יאר ה'תש"ח האט ער זיך באזעצט אין פראנקרייך, פאריז.
אין יאר ה'תשי"א, נאך דער צווייטער וועלט מלחמה, איז ער ארויף קיין ארץ ישראל און האט זיך באזעצט אין יפו.
זיינע ווערק[1]
[רעדאַקטירן | רעדאַקטירן קוואַלטעקסט]- א הויף אויף מוראנאוו (ראמאן)
- אין ווייסער פארפאלנקייט (ראמאן)