זעלבסטמארד

פֿון װיקיפּעדיע

זעלבסטמאָרד איז ווען א מענטש איז זייער ביטער אויף אזוי ווייט אז דער מענטש פארלירט דעם נארמאלן געוויסן און די כעמיקאלן אין דעם מוח פארלירן דעם ריכטיגן באלאנס אז דער מענטש הרגעט זיך.

היינט צוטאגס קען מען דאס פשוט היילן דורך מעדיצינען און פּילען.

לויט דער אמעריקאנישער גרינדונג פאר זעלבסטמאָרד-פארהיטונג (ענ׳) שטארבן 44,193 מענטשן וועגן זעלבסטמאָרד יעדע יאר. 7 פון 10 מענטשן וואס האבן געהרגעט זיך אין דעם יאר 2015 זענען געווען ווייסע מענער. מענער הרגן זיך 3.5 מאל אזוי אפט ווי פרויען כאטש פרויען פארזוכן זיך צו הרגן 3 מאל אזוי אפט ווי מענער.

דאס אידישע געזעץ[רעדאַקטירן | רעדאַקטירן קוואַלטעקסט]

די תורה באנעמט זיך אבער זייער שטרענג מיט אזא איינעם, ווארשיינליך דאס אפצוהאלטן אין געזעלשאפט. לויט דער הלכה דארף מען אים באגראבן ביים ברעג בית החיים. עס שטייט אויך המאבד עצמו לדעת אין לו חלק לעולם הבא, ער פארלירט זיין עולם הבא.[1] אבער הלכה למעשה וועט דאס נישט אויסגעפירט היינטיגע צייטן ווייל מ'האלט אז ער איז נישט געווען מיטן נארמאלן דעת און אפילו ווען יא האט ער זיכער תשובה געטון איידער ער איז געשטארבן.


רעפערענצן[רעדאַקטירן | רעדאַקטירן קוואַלטעקסט]

  1. מסכת דרך ארץ רבה