שיבת ציון

פֿון װיקיפּעדיע

שיבת ציון איז די אומקערונג פון די אידן פון בבל צוריק קיין ארץ ישראל אין יאר ג'רכ"ב נאך 48 יאר וואס זיי זיינען אין גלות בבל געווען, נאך וואס כורש דער קעניג פון בבל האט דאס באשטעטיגט.

אין יאר ג'רמ"ד (22 יאר ארום) האבן די אידן געהענדיגט בויען דער צווייטער בית המקדש (בית שני). די סיבה וואס האט געדויערט אזוי לאנג ביז מען האט געבויעט דער בית המקדש איז צוליב די קריג מיט די שוימרוינער וואס האבן געוואלט אויך נעמען א טייל מיט די אידן צו בויען דער בית המקדש, אבער די אידן האבן נישט געוואלט זיי משתף זיין ווייל זיי האבן געהאלטן אז די שוימרוינער זיינען נישט קיין אידן. (זעט: שומרון).

ליינט נאך[רעדאַקטירן | רעדאַקטירן קוואַלטעקסט]

  • די גאנצע געשיכטע פון חורבן בית ראשון און שיבת ציון, ליינט אין מלכים ב', דברי הימים ב', ירמיהו און יחזקאל.